Stożek rogówki | Diagnoza Zdrowia
embed embed share link link comment comment
embed video close
Podziel się close
bookmark bookmark bookmark bookmark bookmark bookmark bookmark bookmark bookmark bookmark bookmark bookmark
embed test
Oceń embed
1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (No Ratings Yet)
Loading ... Loading ...
Tagi tags
rate rate tags tags related related lights lights

Stożek rogówki

Stożek rogówki
Scenariusz i realizacja: Violetta Szwedowska

Stożek rogówki (keratoconus gr. kerato – rogówka, conus – róg) – degeneracyjna, niezapalna choroba rogówki oka, której przebieg charakteryzują zmiany w strukturze rogówki prowadzące do jej ścieńczenia i nadmiernego uwypuklenia. W wyniku choroby krzywizna rogówki przybiera odbiegający od normalnego stożkowaty kształt. Stożek rogówki może prowadzić do znacznego zaburzenia wzroku – pacjenci często skarżą się na niewyraźne lub mnogie widzenie obrazu oraz nadwrażliwość na światło. Wbrew powszechnemu przekonaniu o rzadkości choroby, stożek jest najczęściej spotykaną dystrofią rogówki, która występuje z taką samą częstotliwością we wszystkich grupach etnicznych na całym świecie i dotyka około jedną na tysiąc osób. Choroba zostaje zazwyczaj rozpoznana w wieku dorastania, a jej najostrzejsze stadium przypada pomiędzy 20. a 30. rokiem życia.

Stożek rogówki to choroba stosunkowo mało znana, o nieokreślonej etiologii oraz trudnym do przewidzenia przebiegu. Przy nasileniu zaburzenia w obu oczach występujące przy stożku pogorszenie wzroku może sprawiać trudności podczas czytania czy prowadzenia samochodu. Osobom cierpiącym na ten rodzaj dystrofii nie grozi jednak całkowita utrata wzroku – dzięki korekcyjnym szkłom kontaktowym większość pacjentów może prowadzić samochód i normalnie funkcjonować. W bardziej zaawansowanych stadiach konieczne może być leczenie chirurgiczne. Stożek rogówki pozostaje swego rodzaju zagadką, niemniej jednak włączenie odpowiednich metod leczenia klinicznego i chirurgicznego umożliwia skuteczne prowadzenie pacjenta, często bez większego wpływu choroby na jakość jego życia.

Objawy
We wczesnym stadium choroby pacjenci zgłaszają się do okulisty, aby skorygować nieznaczną wadę wzroku przy pomocy okularów do bliży lub dali. W miarę rozwoju stożka następuje pogorszenie widzenia oraz nasilenie objawów chorobowych. Ostrość wzroku ulega obniżeniu zarówno przy bliży jak i dali, a widzenie nocne jest często zdecydowanie gorsze od dziennego. Wada refrakcji może być znacznie większa w oku lewym niż w prawym lub odwrotnie. U niektórych pacjentów występuje też światłowstręt, swędzenie i lub przesilenie oczu na skutek mrużenia przy czytaniu. Na ogół chorobie nie towarzyszy jednak ból.

Charakterystycznym objawem stożka rogówki jest poliopia jednooczna, czyli widzenie mnogie. Naturę tego zaburzenia najlepiej ilustruje patrzenie na jasny punkt na ciemnym tle, gdzie zamiast jednego obrazu pacjent widzi ich wiele, chaotycznie rozrzuconych w przestrzeni. Układ tych obrazów często ulega zmianom w dłuższych okresach.

W krańcowych przypadkach ostrość widzenia jest tak zaburzona, że chorzy mówią o sobie, że są „Ślepcami widzącymi światło” (wskutek zachowania częściowej przezierności rogówki i braku uszkodzenia aparatu odbiorczego oka bodźce wzrokowe zostają odbierane, lecz jako zniekształcone).

leczenie
We wczesnych stadiach stożka rogówki korekcję łagodnego astygmatyzmu można uzyskać przy pomocy szkieł okularowych. W miarę rozwoju choroby okulary nie są w stanie zapewnić zadowalającej ostrości wzroku i większość lekarzy wprowadza do leczenia soczewki kontaktowe.

Szkła kontaktowe dla osób ze stożkiem rogówki korygują wzrok poprzez wypełnienie płynem łzowym przestrzeni pomiędzy nierówną powierzchnią rogówki a równą wewnętrzną warstwą soczewki, niejako wygładzając w ten sposób rogówkę. Istnieje szeroka gama specjalistycznych soczewek opracowanych do korekcji stożka rogówki. Osoby dotknięte tym rodzajem dystrofii powinny szukać pomocy zarówno u lekarzy okulistów specjalizujących się w zaburzeniach rogówki, jak i optyków z doświadczeniem w dopasowywaniu soczewek i prowadzeniu pacjentów ze stożkiem rogówki. Nieregularny stożek stanowi wyzwanie dla zakładu, którego specjaliści będą starali się skonstruować soczewkę o styczności, stabilności i pochyłej optymalnie dopasowanej do rogówki pacjenta. Często dobór odpowiednich szkieł przebiega metodą prób i błędów.

Tradycyjne szkła kontaktowe dla tej grupy pacjentów to sztywne soczewki gazoprzepuszczalne, tzw. twarde. Od pewnego czasu dostępne są również soczewki hydrofilne, tzw. miękkie. Ten rodzaj szkieł kontaktowych często jednak przybiera kształt stożka, tracąc swoje cechy lecznicze. Aby nie doszło do zniekształcenia soczewki, w ostatnich latach opracowano szkła hybrydowe, składające się z twardej części środkowej i miękkich brzegów. Należy pamiętać, że zarówno soczewki miękkie jak i hybrydowe nie dają satysfakcjonujących efektów u wszystkich pacjentów.

Dla niektórych pacjentów wygodnym rozwiązaniem dającym dużą poprawę wzroku jest noszenie duosystemów (ang. piggy-back), czyli twardych, korygujących soczewek gazoprzepuszczalnych na miękkich soczewkach nośnych, z których każda zapewnia pewien stopień korekcji. Aby uzyskać lepszą styczność soczewek, jeden z rodzajów duosystemów stosuje soczewkę miękką ze specjalnie uwypuklonym środkiem. Dopasowanie duosystemów wymaga wprawy od optyka oraz tolerancji oka pacjenta.

W zaawansowanych stadiach choroby lub przy bardzo nieregularnym stożku wprowadza się czasem soczewki twardówkowe, które pokrywając znacznie większą część powierzchni oka, zapewniają lepszą stabilność. Ze względu na swoją wielkość soczewki twardówkowe mogą być niewygodne lub nieatrakcyjne dla niektórych pacjentów, jednak dzięki łatwiejszemu zakładaniu mogą być preferowane przez mniej zręcznych, na przykład osoby w starszym wieku.

źródło: Wikipedia

banner ad